Α τάξη, project "Αλλάζω". Ε! λοιπόν Κλειώ, έχω να σου πω...

Έχεις δίκιο τελικά Κλειώ. 

Θα πάω στην πόλη να μιλήσω στους ανθρώπους για την ομορφιά των συναισθημάτων. Θα τους πω τι να κάνουν για να νιώσουν καλύτερα. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Όμως πρέπει να σου πω κι ένα μυστικό που έχω. Ίσως με τη γνώση που σου έδωσαν τα ταξίδια σου να μπορείς να με βοηθήσεις. 

Α τάξη, project "Αλλάζω". Οι σκέψεις του μπάρμπα Μύθου...

Πραγματικά προβληματίστηκε ο μπάρμπα Μύθος....

Σκεφτόταν...

...Αν θέλουν οι άλλοι άνθρωποι να ζουν σε αρμονία με τη φύση, μπορούν να έρθουν στο βουνό.

...Αν θέλουν οι άλλοι άνθρωποι να είναι γαλήνιοι και χαρούμενοι, μπορούν να έρθουν στο βουνό. 

...Αν θέλουν οι άλλοι άνθρωποι να είναι χαμογελαστοί και με όρεξη, μπορούν να έρθουν στο βουνό. 

- "Τι σκέφτεσαι μπάρμπα Μύθε", διέκοψε τις σκέψεις του η Κλειώ.

- Σκεφτόμουν πως δεν χρειάζεται να πάω εγώ να πως στους ανθρώπους τι να κάνουν, αν θέλουν όσα έχω εγώ, μπορούν να έρθουν στο βουνό!

- Νομίζω πως κάνεις ένα λάθος μπάρμπα Μύθε. Αν μπορούσαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι τότε θα έκαναν το βουνό πόλη, και μπορεί να μην ήταν ευτυχισμένοι. 

- Τότε τι προτείνεις;

- Αυτό που σου είπα και πριν. Να πάρεις τα συναισθήματά σου, τις στιγμές σου και να τις μοιραστείς μαζί τους. Σκέφτηκες ότι εκεί στις πόλεις μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην ξέρουν ότι υπάρχει τρόπος να νιώσουν καλύτερα; Μπορεί να νομίζουν πως αν δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους τότε είναι καλύτερα. Έτσι κλείνονται στον εαυτό τους και νιώθουν πιο καλά. Είναι πιο καλά όμως; 

- Δηλαδή λες να πάω, να τους πω και να τους δείξω πως το να εκφράζεσαι, σε βοηθάει; Να τους πω πως τα απλά πράγματα δημιουργούν πλούσια συναισθήματα και να ασχοληθούν με αυτά; Να τους μιλήσω για τον ήλιο, τη βροχή, τα σύννεφα; 

- Ναι γι αυτά.

- Μα δεν τα βλέπουν; Δεν τα ξέρουν;

- Τα κοιτάζουν μπάρμπα Μύθε, τα κοιτάζουν αλλά δεν τα βλέπουν... Ο καθημερινός ρυθμός της ζωής  στις πόλεις κάνει τους ανθρώπους να έχουν σαν πρώτο μέλημα τους, πόση ενέργεια έχει η μπαταρία του κινητού τηλεφώνου τους, τι ώρα πρέπει να βρίσκονται και πού, και να μην ξεχάσουν να πάρουν τα κλειδιά μαζί τους... Εσύ ποιο από αυτά υπολογίζεις στην καθημερινότητά σου;

- Κανένα από αυτά Κλειώ. Κανένα.

Α τάξη, project "Αλλάζω". Τι είναι χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, έκπληξη, αγάπη;

Τι είναι αυτό που νιώθουμε μέσα μας όταν στενοχωριόμαστε, φoβόμαστε, αγαπάμε...;

Πώς θα μπορούσαμε να καταλάβουμε ολα αυτά που νιώθουμε στην ψυχή μας, μέσα μας, να τα περιγράψουμε και να μπορέσουμε να τα εκφράσουμε;

Η Κυρά των Κυκλάμινων θα μπορούσε να μας βοηθήσει!

Αποφασίσαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι. Τα ανθρωπάκια μας θα ήταν μαζί μας.

 παντομίμα

Όλη η ομάδα χόρευε, κινιόταν μέσα στο χώρο ακολουθώντας τη μουσική. Ξαφνικά η μουσική σταματούσε και οι μαθητές έλεγαν δυνατά ένα συναίσθημα. 

Στη συνέχεια παρίσταναν ένα άγαλμα που απεικόνιζε το συναίσθημα, χρησιμοποιώντας την έκφραση του σώματος τους.

Αυτό τους βοήθησε ώστε να γνωριστούν μεταξύ τους τα ανθρωπάκια τους...και να μας πουν πώς αυτά ένιωθαν μαζί μας.

Δε σταματήσαμε όμως εκεί..Πήραμε ένα χαρτόνι και ζωγραφίσαμε ένα δέντρο, όπως εμείς το φανταζόμαστε...κολλήσαμε και φύλλα που μαζέψαμε από την αυλή του σχολείου μας. Γράψαμε τα έξι συναισθήματα και θα προσπαθήσουμε να εκφραζόμαστε κάθε φορα που νιώθουμε ένα από αυτά ώστε να μπορέσουμε να τα διαχειριστούμε.

Μια "συναισθηματική" περιπέτεια λοιπόν ξεκίνησε για μας...

Α τάξη, project "Αλλάζω". H "βάφτιση" των άλλων ημών.

Συμπληρώθηκαν οι "άλλοι εμείς". Έτσι προχωρήσαμε στη βάφτισή τους. Νονοί οι ίδιοι οι μαθητές. Τα ονόματα καταγράφτηκαν από τις δασκάλες γιατί, γιατί...γιατί ακόμα μαθαίνουμε :-)

Α τάξη, project "Αλλάζω". Από ένα κουτί παπουτσιών...

Φτιάχτηκαν τα ανθρωπάκια. Προέκυψε όμως ένα νέο θέμα. Πώς θα τα μεταφέρουμε, όλα μαζί, αν χρειαστεί;

Μετά από μια σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο, βρήκαμε μια λύση. Να υπενθυμίσουμε ότι χρησιμοποιούμε ανακυκλώσιμα υλικά, έτσι ώστε να μην έχουμε κόστος. Η λύση λοιπόν βρέθηκε στο "nifty"... από ένα κουτί παπουτσιών....

Α τάξη, project "Αλλάζω". Οι "άλλοι ημείς" της ιστορίας μας...

..."Στη φετινή διαδρομή πέρα από τους ήρωες της δικής μας ιστορίας, ζητήσαμε από τους μαθητές σε συνεργασία με τους γονείς τους, να κατασκευάσουν ένα "δικό τους" ανθρωπάκι που θα τους συντροφεύει και θα τους βοηθήσει να εκφράσουν ή και να ελέγξουν τα συναισθήματά τους καθώς θα βιώνουν ξεχωριστά και ως ομάδα, καταστάσεις στην καθημερινότητα τους.

Η κατασκευή του "πρωταγωνιστή" μας, θέλαμε να γίνει χωρίς έξοδα με υλικά που είχαν στο σπίτι τους ..."

Το αποτέλεσμα της συνεργασίας σχολείου - μαθητών - γονέων...

"Το υλικό που είσαι φτιαγμένος μπορεί να σε κάνει να μοιάζεις με αληθινό.. είπε το δερμάτινο άλογο στο βελουδένιο λαγό. Όταν όμως ένα παιδί σε αγαπά όχι μόνο σαν παιχνίδι, αλλά σε αγαπά αληθινά για πολύ καιρό, τότε γίνεσαι αληθινό".

Margery Williams

Α τάξη, project "Αλλάζω". Οι μαθητές της Α ενημερώνονται...

Μέχρι  να κατασκευαστούν τα ανθρωπάκια μας, σε συνεργασία με τους γονείς, έπρεπε κάτι να κάνουμε για να μπούμε βιωματικά μέσα στο πνεύμα του μύθου...του μπάρμπα Μύθου. Έτσι λοιπόν μια ωραία μέρα πήγαμε τους μαθητές στην αίθουσα εκδηλώσεων και παρακολουθήσαμε το ξεκίνημα της ιστορίας μας. (είναι εσκεμμένα ημιτελής)

Στη συνέχεια προσπαθήσαμε να σκεφτούμε ...να ονειρευτούμε πως και εμείς βρισκόμαστε κάπου εκεί...

Περιγράψαμε πώς νιώθαμε...

Πήραμε πλαστελίνες, ξυλομπογιές, μαρκαδόρους και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια τρισδιάστατη εκδοχή του βουνού.

...και φυσικά λόγω ηλικίας διαθέτουμε δημιουργική φαντασία...οπότε...

Α τάξη, project "Αλλάζω", οι συμπρωταγωνιστές της ιστορίας

Ο μπάρμπα Μύθος:

Ο μπάρμπα Μύθος είναι ένας βοσκός. Ξέρει να εκτιμάει αυτό που άλλοι θεωρούν δεδομένο. 
Νιώθει έκπληξη κάθε φορά που βλέπει τον ήλιο ν’ ανατέλλει. Το μαύρο του σκοταδιού που φεύγει και δίνει τη θέση του στα άπειρα χρώματα, πλημμυρίζει την καρδιά του με μια ανείπωτη χαρά.

Όταν λοιπόν ξημερώνει, τα πρόβατά του τον καλούν να τα πάει να βοσκήσουν. Βελάζουν ενθουσιασμένα, γιατί μπορεί να μην έχουν ρολόι στα πόδια τους, αλλά ήξεραν την ώρα καλά. Ο ήλιος και το φεγγάρι τους τα λένε όλα.

Βγαίνει ο ήλιος και η φύση ξυπνάει; Ξυπνούν και τα στομάχια τους και φωνάζουν… «σηκωθείτε ήρθε η ώρα, πάμε για φαΐ. Βελάξτε να ξυπνήσει κι ο μπάρμπα Μύθος»
….και ..μπεεεεεεεε!

Ο μπάρμπα Μύθος είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν έχει  πολλά πράγματα να γνοιαστεί.

Έχει μόνο τα πρόβατά του και ζει στη φύση. Η φύση όχι μόνο δεν χρειάζεται φροντίδα, αλλά φροντίζει τον μπάρμπα Μύθο και τα πρόβατά του.

Ποιος τους φτιάχνει το χορτάρι;
Ποιος τους δίνει το νερό;
Ποιος ανατέλλει τον ήλιο;
Ποιος το φεγγάρι;

Είναι τόσο ευτυχισμένος που ακόμα κι όταν ο ουρανός θυμώνει επειδή έχει ξεχάσει να ποτίσει τη γη και μαζεύει τα σύννεφα του για να βρέξει, ο μπάρμπα Μύθος, δεν φοβάται ούτε τις αστραπές, ούτε τους κεραυνούς. Ξέρει πως όλα είναι φύση.

Το μόνο που κάνει ο μπάρμπα Μύθος για τη φύση, ήταν να προσέχει, να μην την στεναχωρεί. Λυπάται πολύ, όταν οι επισκέπτες του βουνού αφήνουν τα σκουπίδια τους.

Μπάρμπα Μύθος και Κλειώ

Η Κλειώ
Καταλαβαίνω τα πάντα μέσα από τους ήχους που παράγουν.
Οι ήχοι είναι μελωδία, αρμονία, μουσική. Άρχισα να αγαπώ τη μουσική. Αν «μιλάς» με τη μουσική δε χρειάζεται να μιλάς καμιά άλλη γλώσσα. Οι άλλοι καταλαβαίνουν! Και χαμογελούν. Και με τα χαμόγελα γράφεται μουσική. Η μουσική των ανθρώπων, η μουσική του κόσμου. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για μένα και τη ζωή μου εδώ... 

Η κυρά των κυκλάμινων
Λέγεται "κυρά των κυκλάμινων", γιατί φροντίζει να κινείται, όσο μπορεί, να σκέφτεται και να ξεκουράζεται, κοντά σε κυκλάμινα... Όταν διάβασε ένα ποίημα σχετικά με τα κυκλάμινα ενθουσιάστηκε! Δεν ήταν η μόνη που εκτιμούσε αυτή την εύθραυστη ομορφιά του κυκλάμινου. Έγραφε στο ποίημα....  

Μικρὸ πουλὶ τριανταφυλλί,
δεμένο μὲ κλωστίτσα,

μὲ τὰ σγουρὰ φτεράκια του στὸν ἥλιο πεταρίζει.

Κι ἂν τὸ τηράξεις μιὰ φορά,
θὰ σοῦ χαμογελάσει

κι ἂν τὸ τηράξεις δυὸ καὶ τρεῖς,
θ᾿ ἀρχίσεις τὸ τραγούδι.

Γιάννης Ρίτσος - Το κυκλάμινο

Όμως...
Για να δεις την "κυρά", πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου. Αν την ρωτήσεις κάτι κοιτώντας την μόνο με τα μάτια, πετρώνει. 
Ζωντανεύει και την νιώθεις να σου μιλάει, μόνο αν την κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής σου. 

Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι βλέπουν την αλήθεια μόνο με τα μάτια. Κάνουν λάθος. Πολλές φορές για να δεις την αλήθεια πρέπει να έχεις τα μάτια κλειστά. 

Τότε μπορείς να κάνεις έναν διάλογο με την καρδιά σου, με την ψυχή σου με τον ίδιο σου τον εαυτό δηλαδή.... και αποφασίζεις. Τότε έχεις πραγματικά "δει". 

Έτσι μπορείς πραγματικά να "νιώσεις". Να στεναχωρηθείς επειδή αξίζει, να κλάψεις επειδή το χρειάζεσαι, να χαρείς, να μοιραστείς, να..., να....

Ένα είναι το βέβαιο...μετά από μια τέτοια διαδικασία είσαι πάντα χαμογελαστός και μαθαίνουν και τα μάτια σου να βλέπουν καλύτερα. Έχεις ξεπεράσει τη δυσκολία κι αυτό γεννά μόνο όμορφα συναισθήματα.

Τότε λοιπόν, όχι μόνο "βλέπεις" την κυρά αλλά παίρνεις και από τη δύναμη της. Γίνεσαι δυνατός και εκφράζεσαι. Τότε ξέρεις τι συμβαίνει;.....Η κυρά σου χαμογελάει. Κι αν το κάνεις πολλές φορές..."θ' αρχίσεις το τραγούδι"!  

Α τάξη - project "Αλλάζω".......Η ιστορία μας μόλις άρχισε...

Μια ιστορία που ελπίζουμε να βοηθήσει τους μικρούς μας μαθητές να βιώσουν, να συνειδητοποιήσουν, να ορίσουν, να αναγνωρίσουν και να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Ένα "ελπίζουμε",  που ίσως και να τους αλλάξει ή τουλάχιστον θα τους δημιουργήσει την ευκαιρία...

Θέλουμε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη ο ένας του άλλου να συνεργαστούν, να μπορούν να μοιραστούν σκέψεις, όνειρα, εμπειρίες, στιγμές..

Οι μαθητές ρωτήθηκαν ξεχωριστά '' πώς νιώθεις αυτή την στιγμή '' χωρίς να καταφέρουν να ανταποκριθούν στο ερώτημα, ίσως γιατί δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

"Εξανθρωπίζουμε αυτό που γίνεται στον κόσμο και στον εαυτό μας, με το να μιλάμε γι αυτά που συμβαίνουν – και κατά την διάρκεια του λόγου μας, μαθαίνουμε να είμαστε άνθρωποι". 

Hannah Arendt, 14 Οκτωβρίου 1906 - 1975, Γερμανίδα πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος.)

Στη φετινή διαδρομή πέρα από τους ήρωες της δικής μας ιστορίας, ζητήσαμε από τους μαθητές σε συνεργασία με τους γονείς τους,  να κατασκευάσουν ένα "δικό τους" ανθρωπάκι που θα τους συντροφεύει και θα τους βοηθήσει να εκφράσουν ή και να ελέγξουν  τα συναισθήματά τους καθώς θα βιώνουν ξεχωριστά και ως ομάδα, καταστάσεις στην καθημερινότητα τους.

Η κατασκευή του "πρωταγωνιστή" μας,  θέλαμε να γίνει χωρίς έξοδα με υλικά που είχαν στο σπίτι τους ...
και  ξ ε κ ι ν ή σ α μ ε  την αναρρίχηση.....

Τοποθετήσαμε γεωγραφικά τον πρωταγωνιστή (τον ονομάσαμε "μπάρμπα Μύθο") σε ένα βουνό. Το βουνό επιλέχτηκε γιατί αν είναι μια φορά δύσκολο το να ανέβει κανείς...είναι πολλές φορές δύσκολο να μείνει σ' αυτό.

Γιατί όμως οδηγηθήκαμε σ' αυτό το "σκηνικό";

Γιατί, απ' ό,τι λένε οι παππούδες,  η μοναξιά που συνήθως νιώθουν οι επισκέπτες ή οι μόνιμοι κάτοικοι των βουνών γίνεται τελικά η καλύτερη συντροφιά τους. 
Αυτή η ορεσίβια μοναξιά δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο να μιλήσει με τον εαυτό του. 

Από πάνω του τα σύννεφα κι ο ουρανός από κάτω μια πόλη, ένα χωριό, ένα ποτάμι, μια πεδιάδα, ένα κάτι τέλος πάντων.... κάπου μακρυά. 

Εκεί ο άνθρωπος νιώθει τη συμπαντική του μικρότητα μπρος στο μεγαλείο της πλάσης, στρέφεται στον εαυτό του, προβληματίζεται, συζητά, αναθεωρεί και τελικά επαναπροσδιορίζεται.

Το "καύσιμο" αυτής της "διαλεκτικής διαδρομής", μόνο ένα πράγμα μπορεί να είναι. Το συναίσθημα! Ή πιο καλά... ένας κατακλυσμός συναισθημάτων. Και όταν συζητήσει με τον εαυτό του, μέσα στη θάλασσα χρωμάτων, οσμών, εικόνων και συναισθημάτων...αλλάζει ο άνθρωπος. 

Αναθεωρεί τι αξίζει και τι όχι. Βλέπει ''μικρά κι ασήμαντα'' πράγματα ...μια μέλισσα, ένα φύλλο, πως "δίνουν" μεγάλα χαμόγελα. Στην εποχή μας λοιπόν αυτός είναι ο στόχος. Αυτά τα μικρά "τίποτα" που στο φυσικό τους περιβάλλον ξέρουν πως να μας κάνουν τελικά, να νιώθουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.